হোলীৰ ইতিহাস হিন্দু পৌৰাণিক কাহিনী আৰু পৰম্পৰাত গভীৰভাৱে শিপাই আছে, বিভিন্ন আখ্যান আৰু কাহিনীৰে। সকলোৰে ভিতৰত হোলীৰ লগত জড়িত আটাইতকৈ জনপ্ৰিয় কিংবদন্তিসমূহ হ’ল হোলিকা আৰু প্ৰহ্লাদৰ কাহিনী। হিন্দু পৌৰাণিক কাহিনীৰ পৰা হোলিকা আৰু প্ৰহ্লাদৰ কাহিনীৰ আধাৰত হোলী অগ্নিকুণ্ড বা হোলিকা দাহন। এই উৎসৱৰ আৰম্ভণি হৈছিল বুণ্ডেলখণ্ডৰ ঝান্সীৰ ইৰিচৰ পৰা। এসময়ত এইখন হিৰণ্যকাশ্যপৰ ৰাজধানী আছিল। এই কাহিনী অনুসৰি হিৰণ্যকশিপু নামৰ এজন অসুৰ ৰজা আছিল। দৈত্যৰ ৰজাই ভগৱান ব্ৰহ্মৰ পৰা বৰ অৰ্জন কৰিছিল। তেওঁ কয় যে অমৰত্বৰ বৰন যে তেওঁৰ দিনতো মৃত্যু নহ’লহেঁতেন, ৰাতিও নহ’লহেঁতেন৷ মানুহ বা জন্তুৱেও তেওঁক হত্যা কৰিব নোৱাৰিব। এই বৰদান পোৱাৰ পিছত হিৰণ্যকাশ্যপে অতি অহংকাৰী হৈ সকলোকে তেওঁক দেৱতা হিচাপে পূজা কৰিবলৈ দাবী জনায়। কিন্তু তেওঁৰ প্ৰহ্লাদৰ জন্ম হৈছিল এই অসুৰ ৰজাৰ ঘৰত। তেওঁ পিতৃতকৈ ভগৱান বিষুৱৰ প্ৰতিহে ভক্তি আছিল। ৰজা হিৰণ্যকশিপুৰে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ প্ৰতি থকা ভক্তি ভাল নাপালে। হিৰণ্যকাশ্যপে তেওঁক হত্যা কৰিবলৈ কেইবাবাৰো চেষ্টা কৰিছিল। তথাপিও প্ৰহ্লাদ বাচিল। শেষত হিৰণ্যকাশ্যপে প্ৰহ্লাদক ডিকোলি পৰ্বতৰ পৰা তললৈ পেলাই দিলে। ডিকোলি পৰ্বত আৰু প্ৰহ্লাদ খহি পৰা ঠাইখন এতিয়াও আছে। শ্ৰীমদ ভাগৱত পুৰাণ আৰু ঝান্সী গেজেটিয়াৰৰ নৱম কেণ্টো পৃষ্ঠা ৩৩৯এ, ৩৫৭ত ইয়াৰ উল্লেখ আছে।পৌৰাণিক কাহিনী অনুসৰি পুত্ৰক শাস্তি দিবলৈ হিৰণ্যকশিপুৱে জুইৰ পৰা মুক্ত ভগ্নী হোলিকাক সহায় বিচাৰিছিল। তাইৰ এটা চুনাৰী আছে, যিটো পিন্ধি তাই জুইৰ মাজত বহিব পাৰিছিল। যিটো ঢাকি ৰাখি জুইৰ কোনো প্ৰভাৱ নাছিল। হিৰণ্যকশিপু আৰু হোলিকাই প্ৰহ্লাদক জীৱন্তে দাহ কৰাৰ পৰিকল্পনা কৰিলে। হোলিকাই প্ৰহ্লাদক ছলনা কৰি তাইৰ লগত জুইত বহিবলৈ ধৰিলে। কিন্তু ঐশ্বৰিক হস্তক্ষেপত প্ৰহল্ডক ভগৱান বিষ্ণুৱে ৰক্ষা কৰিলে আৰু সেই জুইত হোলিকা জ্বলি গ’ল। কোলাত একেটা চুনৰিৰে ঢাকি থোৱা প্ৰহ্লাদক লৈ হোলিকাই জুইত বহি থাকিল, কিন্তু ভগৱানৰ ভ্ৰমৰ প্ৰভাৱ হ’ল বতাহ বলি আৰু চুনৰিখন হোলিকাৰ ওপৰেৰে উৰি প্ৰহ্লাদৰ ওপৰত অৱতৰণ কৰিলে। এইদৰে প্ৰহ্লাদক পুনৰ ৰক্ষা পালে আৰু হোলিকা জ্বলি গ’ল। ইয়াৰ লগে লগে ভগৱান বিষ্ণুৱে নৰসিংহৰূপে অৱতাৰ লৈ গৌধুলি বেলাৰ ডিকাউলীত অৱস্থিত মন্দিৰৰ দুৱাৰমুখত নখৰে হিৰণ্যকাশ্যপক বধ কৰে অৰ্থাৎ দিন-ৰাতি নহয়। কেৱল বুণ্ডেলখণ্ডতে নহয় সমগ্ৰ দেশতে হোলিকা জ্বলোৱাৰ পৰম্পৰা চলি আছে হোলীৰ এদিন আগতে। এই গোটেই কাহিনীটোৱে বেয়াৰ ওপৰত ভালৰ জয়ৰ প্ৰতীক। এই কাৰণেই, হোলীৰ আগদিনা এখন হোলিকা দাহন পালন কৰা হয়। হোলিকা বাহনৰ ওপৰত মানুহে নিজৰ নেতিবাচকতা জ্বলাই দিয়ে।
হোলীৰ সৈতে জড়িত আন এক জনপ্ৰিয় কাহিনী হৈছে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণ আৰু ৰাধাৰ বিষয়ে। হোলীত কৃষ্ণ আৰু ৰাধাক লৈ চঞ্চল প্ৰেম কাহিনী। পৌৰাণিক কাহিনী অনুসৰি দুষ্ট স্বভাৱৰ বাবে সুপৰিচিত ভগৱান কৃষ্ণই ৰাধাৰ ধুনীয়া ৰঙৰ বিপৰীতে নিজৰ ক’লা ছালৰ ৰংটোৰ বিষয়ে মাকৰ আগত গ্ৰিপ কৰিছিল। ইয়াৰ উত্তৰত মাকে ৰাধাৰ মুখত ৰং মিলাবলৈ পৰামৰ্শ দিলে। ৰাধাৰ মুখখন ৰঙেৰে ৰং কৰাৰ এই চঞ্চল কাৰ্য্যই অৱশেষত ৰং আৰু পানীৰে খেলাৰ পৰম্পৰাত পৰিণত হ’ল। মানুহে হোলী খেলে আৰু আপোনজনৰ ওপৰত ৰং প্ৰয়োগ কৰে যিটো প্ৰেম, বন্ধুত্ব আৰু বসন্তৰ আগমনৰ প্ৰতীক।
প্ৰাচীন ভাৰতীয় ৰীতি-নীতি আৰু কৃষি পদ্ধতিৰ পৰাই হোলীৰ শিপা আছে। ইয়াৰ উপৰিও উৰ্বৰতা উৎসৱ, বসন্তৰ আগমন আৰু নতুন জীৱনৰ ফুলনি উদযাপন কৰা হয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। হোলীৰ দিনা কৃষকসকলে নিজৰ চিকাৰ দেৱতাৰ ওচৰত উচৰ্গা কৰি সুস্থ চপোৱাৰ বাবে উচৰ্গা কৰে আৰু নিজৰ মাটিৰ উৰ্বৰতা নিশ্চিত কৰাৰ বাবে ৰীতি-নীতি পালন কৰে। ৰং আৰু পানীৰে হোলী উদযাপন কৰাটোৱেও বসন্তৰ ৰঙীন ফুল আৰু প্ৰকৃতিত জীৱনৰ নবীকৰণক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে।
সময়ৰ লগে লগে বন্ধৰ দিনবোৰ আনন্দ, ঐক্য আৰু একেলগে থকাৰ সাৰ্বজনীন উদযাপন হৈ পৰিল। এতিয়া বিশ্ববিখ্যাত উৎসৱ। ভাৰতৰ লগতে বিশ্বৰ বহু ঠাইতো ইয়াক অতি উৎসাহেৰে উদযাপন কৰা হয়। ৰং, সংগীত, সুস্বাদু মিঠাই, চঞ্চল পৰিৱেশেৰে ভৰপূৰ হোলী উৎসৱ
হোলীৰ মাত্ৰ এদিন আগেয়ে হোলিকা দহন সংঘটিত হয় য’ত এজন ব্যক্তিয়ে কাঠ, ঘাঁহ আৰু গৰুৰ গোবৰৰ থোপা এটাত নিজৰ কুকৰ্ম জ্বলাই পিছদিনাৰ পৰা নতুন আৰম্ভণি কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি লয়। সাংস্কৃতিক আৰু পৰম্পৰাগত বিশ্বাসৰ বাবে অতি প্ৰাচীন কালৰে পৰা হোলী উৎসৱ পালন কৰি অহা হৈছে। হোলীৰ এই অনুষ্ঠানত মানুহে ৰাজপথ, উদ্যান, সামূহিক কেন্দ্ৰ, মন্দিৰৰ আশে-পাশে থকা অঞ্চলত হোলিকা দাহন অনুষ্ঠানৰ বাবে কাঠ আৰু অন্যান্য জ্বলনশীল সামগ্ৰীৰ স্তূপ বনাবলৈ আৰম্ভ কৰে।
.png)
0 Comments:
Post a Comment